eremite

"jestem tak bardzo martwy ,że aż chodzę ,czuję ,widze jak wszystko się układa w jeden wyrazny, doskonały kształt...ogród koncentracyjny"

ogarniają mnie bóle fantomowe po przeszlości, zapetlam sie w swoje wlasne tkane przez lata pajęczyny, nawet milośc jest za trudna by się nią cieszyc, daje ekstaze i ból , przez jedno i drugie cierpie tak samo.Moj ukochany zyje tak samo, jakby go w ogóle nie bylo , czasem się zastanawiam czy nie jest tylko wytworem mojej wyobrazni .przeraża mnie to wszystko.Milość to pieszczota ostrza ,to "czlowiek niedokończony".Nawet moim sierocym wierszom tak zimno w mojej glowie ,że uciekają na pustynie kartek ,jak najdalej ode mnie...

To mój pierwszy wpis tutaj i nie bedę się w tej chwili siliła na pisanie elaboratu. Przed chwilą wstałam ,spałam chyba dobę . Wróciłam wczoraj do domu okolo 5 rano.W tej chwili trzeba mi mocnej kawy ,papierosa i świętego spokoju (o niego najtrudniej). Włączę sobie Lou Reeda "Ecstasy" i postaram się nie myślec...przynajmniej nie zbyt intensywnie. Wisza nade mna niepozałatwiane sprawy a mój zasób energetyczny w tej chwili jest niepokojąco mały... Może uda mi się napisac coś pózniej ,chociaz chęć zycia umiera szybciej niz ja sama ,ale trzeba walczyc z tą mgłą , z tą łasicą cmentarną... To tyle ,jak na dzisiejszy poranek niedzielny  ,który najlepiej okresla cytat z "trainspotting" ,który użyłam jako nagłówek. Wilczyca Stepowa idzie skryć się w swej ciemnej norze ,od światła odwykła...